Santa Clara, Kolumbia 1992 rok. Na zewnątrz panuje burza, a w domu zaczyna dzwonić telefon. Obecny w nim Dr Contreras Senior odbiera i prosi o dalsze nienękanie po czym podpala nad koszem na śmieci jakąś teczkę. Kilka sekund po tym ktoś dzwoni do drzwi. Im dłużej nie otwiera tym ten ktoś natarczywiej dzwoni i wręcz wali w drzwi. Wreszcie, gdy otwiera drzwi okazuje się, że nikogo tam nie ma. W pomieszczeniu w którym wcześniej był mężczyzna panuje bałagan jakby było tam coś szukane. Idzie szukać winnego i natrafia na dzieci. Po chwili wypada z tarasu ze skalpelem wbitym w serce.

Rodzina Harriman przylatuje samolotem do Santa Clara, gdzie wita ich ojciec Sary - Jordan, który jest właścicielem lokalnej fabryki papieru. Po drodze opowiada im o ludziach tutaj, że są przyjaźni i pracowici. Gdy docierają do celu nowy dom bardzo się wszystkim podoba. Pierwszej nocy ich córka Hannah nie może zasnąć. Następnego dnia dziadek, oprowadza rodzinę po mieście pokazując ważne miejsca jak targ w którym można się zaopatrzyć w jedzenie. Widzą tam dzieci obwiązywane w bandaże, ma to niby związek z tradycją i przebieraniem się. Jakieś dziecko z masce kradnie maskotkę dziewczynce.

Film zaczyna się dość standardowo. Mamy rodzinkę po przeprowadzce do nowego i obcego miejsca, które ma swoje wierzenia oraz legendy. Tutaj takowym czymś jest święto Fiestas del Santo Niño. Produkcja ma dużo wspólnego z innym hiszpańsko - amerykańskim horrorem jakim jest ''Ciemność'' (2002). Gdzie sytuacja zaczyna się dość podobnie, bo familia zmienia miejsce zamieszkania na zaproszenie dziadka. Historia jest do przewidzenia, ale szczegóły różniące te dwa filmy dodają smaczku. Brakło mi rozwinięcia wątku dzieci, zostało to ograniczone do jednego z nich. Jest to jak najbardziej gratka dla fanów gatunku. Widz jest trzymany w napięciu przez cały czas. Gra aktorska nie jest jakaś wybitna, ale nie jest też zła. Moja ocena to 9/10.